Το δικαίωμα σε ετήσια άδεια ενός εργαζομένου είναι κατοχυρωμένο από τον Περί Ετησίων Αδειών Μετά Απολαβών Νόμο. Ο συγκεκριμένος Νόμος ο οποίος θεσπίστηκε το 1967 διασφαλίζει το δικαίωμα ετήσιας άδειας με απολαβές σε όλους τους εργοδοτουμένους είτε στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα. Επίσης ο Νόμος καθορίζει τη διάρκεια της ετήσιας άδειας.
Ο χρόνος κατά τον οποίο ένας εργαζόμενος θα πάρει ετήσια άδεια δεν καθορίζεται από οποιοδήποτε Νόμο και είναι θέμα το οποίο εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια του εργοδότη να ρυθμίσει λαμβάνοντας υπόψη όλα τα περιστατικά της υπόθεσης.
Είναι αποδεκτό Νομολογιακά ότι ο εργοδότης έχει το δικαίωμα να περιορίσει την ετήσια άδεια σε συγκεκριμένη χρονική περίοδο ή μήνες και να δίδει άδεια σε άλλες περιόδους μόνο σε ειδικές περιπτώσεις. Για παράδειγμα στην περίπτωση των δικηγόρων είναι γενικά γνωστό ότι ετήσια άδεια δίδεται κατά τους μήνες Ιούλιο, Αύγουστο που είναι κλειστά τα δικαστήρια και σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση παραχωρείται εφόσον συντρέχουν εξαιρετικοί λόγοι.
Ταυτόχρονα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι ένας εργαζόμενος πρέπει να έχει κατά νου τις νομικές του υποχρεώσεις και απουσία από την εργασία χωρίς άδεια συνιστά απαράδεκτη διαγωγή και νόμιμο λόγο απόλυσης.
Για παράδειγμα ας υποθέσουμε ότι εάν δικηγορικό γραφείο δίδει ετήσια άδεια μόνο τον Ιούλιο και Αύγουστο. Μπορεί ένας εργαζόμενος να απαιτήσει ετήσια άδεια σε άλλη περίοδο για κάποιο συγκεκριμένο λόγο;
Εάν ένας εργαζόμενος έχει ειδικούς λόγους που θέλει να πάρει άδεια και έχει π.χ. διευθετήσει και αντικαταστάτη τότε μόνο αν συντρέχουν ειδικοί λόγοι εκ πλευράς του εργοδότη θα θεωρηθεί λογική η άρνησή του να μην δώσει άδεια σε άλλη περίοδο άλλη από το καλοκαίρι.
Βεβαίως αν ο εργοδότης αρνηθεί τελικά να δώσει τις μέρες που θέλει ο εργαζόμενος τότε ο τελευταίος θα έχει την επιλογή (και το ρίσκο που συνεπάγεται αυτό) να παραιτηθεί λόγω εξαναγκασμού σε παραίτηση.
Από την άλλη αν απουσιάσει χωρίς άδεια από την εργασία τότε ο εργοδότης θα μπορεί να τερματίσει τη σύμβαση λόγω απαράδεκτης διαγωγής του εργοδοτουμένου.
Σε κάθε περίπτωση εάν η υπόθεση οδηγηθεί στο Δικαστήριο το κριτήριο είναι αντικειμενικό και το ερώτημα που θα τεθεί είναι τι θα έκανε σε ανάλογη θέση ο λογικός εργοδότης με τις συγκεκριμένες ανάγκες της επιχείρησης του εργοδότη που ασκεί το συγκεκριμένο επάγγελμα για παράδειγμα του δικηγόρου, του λογιστή κ.ο.κ.
Ο χρόνος κατά τον οποίο ένας εργαζόμενος θα πάρει ετήσια άδεια δεν καθορίζεται από οποιοδήποτε Νόμο και είναι θέμα το οποίο εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια του εργοδότη να ρυθμίσει λαμβάνοντας υπόψη όλα τα περιστατικά της υπόθεσης.
Είναι αποδεκτό Νομολογιακά ότι ο εργοδότης έχει το δικαίωμα να περιορίσει την ετήσια άδεια σε συγκεκριμένη χρονική περίοδο ή μήνες και να δίδει άδεια σε άλλες περιόδους μόνο σε ειδικές περιπτώσεις. Για παράδειγμα στην περίπτωση των δικηγόρων είναι γενικά γνωστό ότι ετήσια άδεια δίδεται κατά τους μήνες Ιούλιο, Αύγουστο που είναι κλειστά τα δικαστήρια και σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση παραχωρείται εφόσον συντρέχουν εξαιρετικοί λόγοι.
Ταυτόχρονα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι ένας εργαζόμενος πρέπει να έχει κατά νου τις νομικές του υποχρεώσεις και απουσία από την εργασία χωρίς άδεια συνιστά απαράδεκτη διαγωγή και νόμιμο λόγο απόλυσης.
Για παράδειγμα ας υποθέσουμε ότι εάν δικηγορικό γραφείο δίδει ετήσια άδεια μόνο τον Ιούλιο και Αύγουστο. Μπορεί ένας εργαζόμενος να απαιτήσει ετήσια άδεια σε άλλη περίοδο για κάποιο συγκεκριμένο λόγο;
Εάν ένας εργαζόμενος έχει ειδικούς λόγους που θέλει να πάρει άδεια και έχει π.χ. διευθετήσει και αντικαταστάτη τότε μόνο αν συντρέχουν ειδικοί λόγοι εκ πλευράς του εργοδότη θα θεωρηθεί λογική η άρνησή του να μην δώσει άδεια σε άλλη περίοδο άλλη από το καλοκαίρι.
Βεβαίως αν ο εργοδότης αρνηθεί τελικά να δώσει τις μέρες που θέλει ο εργαζόμενος τότε ο τελευταίος θα έχει την επιλογή (και το ρίσκο που συνεπάγεται αυτό) να παραιτηθεί λόγω εξαναγκασμού σε παραίτηση.
Από την άλλη αν απουσιάσει χωρίς άδεια από την εργασία τότε ο εργοδότης θα μπορεί να τερματίσει τη σύμβαση λόγω απαράδεκτης διαγωγής του εργοδοτουμένου.
Σε κάθε περίπτωση εάν η υπόθεση οδηγηθεί στο Δικαστήριο το κριτήριο είναι αντικειμενικό και το ερώτημα που θα τεθεί είναι τι θα έκανε σε ανάλογη θέση ο λογικός εργοδότης με τις συγκεκριμένες ανάγκες της επιχείρησης του εργοδότη που ασκεί το συγκεκριμένο επάγγελμα για παράδειγμα του δικηγόρου, του λογιστή κ.ο.κ.
No comments:
Post a Comment