Από ΠΟΛΙΤΗ - 23/01/2009, Σελίδα: 46, του Γιάννη Νεάρχου.
"Νομοθετική εξουδετέρωση διάκρισης εξουσιών
Απόπειρα κατάργησης της καθιερωμένης συνταγματικής αρχής για διάκριση εξουσιών έκανε η Βουλή. Ωστόσο, η προσπάθεια αναχαιτίστηκε από την πλήρη Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου που διαπίστωσε ότι η ενέργεια του Νομοθετικού Σώματος αποτελεί «στην καλύτερη των περιπτώσεων, ανεπίτρεπτη απόπειρα ερμηνείας συνταγματικών προνοιών και στη χειρότερη, προσπάθεια ισοδυναμούσα με τροποποίηση του Συντάγματος».
Η αναφορά στο Ανώτατο Δικαστήριο έγινε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και αφορούσε στο Νόμο περί των Γενικών Αρχών του Διοικητικού Δικαίου του 2008. Η πρόταση Νόμου, από την οποία προέκυψε ο επίδικος Νόμος, κατατέθηκε στη Βουλή από τον βουλευτή Ανδρέα Αγγελίδη, εκ μέρους της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Δημοκρατικού Κόμματος, με σκοπό την τροποποίηση του περί των Γενικών Αρχών του Διοικητικού Δικαίου Νόμου του 1999, για να περιληφθεί σε αυτόν ορισμός της έννοιας «έννομο συμφέρον» με τέτοιο τρόπο ώστε να περιλαμβάνει τόσο το υλικό όσο και το ηθικό συμφέρον. Ουσιαστικά, με τον επίδικο Νόμο διευρυνόταν ο κύκλος των φυσικών και νομικών προσώπων που είχαν δικαίωμα να καταχωρήσουν προσφυγή στο Ανώτατο για πράξεις της διοίκησης. Ωστόσο, όπως επεσήμανε ενώπιον του Ανωτάτου ο Γενικός Εισαγγελέας, κ. Πέτρος Κληρίδης, αγορεύοντας για στήριξη της αναφοράς του Προέδρου, η ερμηνευτική διάταξη στο Νόμο για το «έννομο συμφέρον» προσκρούει στο Σύνταγμα.
Διάκριση εξουσιών
Η ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου, με απόφαση την οποία εξέδωσε ο πρόεδρος του Σώματος, κ. Πέτρος Αρτέμης, υπέδειξε ότι στο Σύνταγμά μας «υπάρχει συνταγματικά καθιερωμένη Διάκριση των Εξουσιών μεταξύ της Νομοθετικής Εξουσίας και της Δικαστικής Εξουσίας στη Δημοκρατία μας και η περί ης ο λόγος διάκριση των δύο Εξουσιών». Επιπλέον, τονίστηκε ότι «η ερμηνεία των νόμων -και αυτό συμπεριλαμβάνει το Σύνταγμα και τα νομοθετήματα- είναι ως εκ της φύσεώς της δικαστική λειτουργία και αναγνωρίστηκε ως τέτοια από το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο. Επομένως, οποιαδήποτε προσπάθεια από τη νομοθετική εξουσία να ερμηνεύσει τους δικούς της νόμους είναι αντισυνταγματική, λόγω έλλειψης εξουσίας να το πράξει».
Με αυτά τα δεδομένα και των νομολογημένων αρχών η ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου αποφάνθηκε ότι «η Βουλή των Αντιπροσώπων, με τη ψήφιση του επίδικου Νόμου, έχει εκφύγει της αρμοδιότητάς της με το να ερμηνεύει συνταγματικές πρόνοιες, όπως η έννοια του «έννομου συμφέροντος», όπως αυτή καθορίζεται στο Άρθρο 146 του Συντάγματος και όπως έχει ερμηνευθεί από τη νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου». Επιπλέον, το Ανώτατο έκρινε σκόπιμο να παρατηρήσει πως η εισήγηση από πλευράς του δικηγόρου της Βουλής ότι «ο επίδικος Νόμος απλώς κωδικοποιεί τη νομολογία», ουδόλως ευσταθεί. Αντίθετα διαπιστώθηκε ότι «με τον επίδικο Νόμο έγινε μια απόπειρα διεύρυνσης του όρου ?έννομο συμφέρον?». Αποτέλεσμα ήταν να κηρυχθεί αντισυνταγματικός ο Νόμος «καθόσον οι πρόνοιές του παραβιάζουν τη συνταγματικά καθιερωμένη αρχή της Διάκρισης των Εξουσιών».
"Νομοθετική εξουδετέρωση διάκρισης εξουσιών
Απόπειρα κατάργησης της καθιερωμένης συνταγματικής αρχής για διάκριση εξουσιών έκανε η Βουλή. Ωστόσο, η προσπάθεια αναχαιτίστηκε από την πλήρη Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου που διαπίστωσε ότι η ενέργεια του Νομοθετικού Σώματος αποτελεί «στην καλύτερη των περιπτώσεων, ανεπίτρεπτη απόπειρα ερμηνείας συνταγματικών προνοιών και στη χειρότερη, προσπάθεια ισοδυναμούσα με τροποποίηση του Συντάγματος».
Η αναφορά στο Ανώτατο Δικαστήριο έγινε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και αφορούσε στο Νόμο περί των Γενικών Αρχών του Διοικητικού Δικαίου του 2008. Η πρόταση Νόμου, από την οποία προέκυψε ο επίδικος Νόμος, κατατέθηκε στη Βουλή από τον βουλευτή Ανδρέα Αγγελίδη, εκ μέρους της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Δημοκρατικού Κόμματος, με σκοπό την τροποποίηση του περί των Γενικών Αρχών του Διοικητικού Δικαίου Νόμου του 1999, για να περιληφθεί σε αυτόν ορισμός της έννοιας «έννομο συμφέρον» με τέτοιο τρόπο ώστε να περιλαμβάνει τόσο το υλικό όσο και το ηθικό συμφέρον. Ουσιαστικά, με τον επίδικο Νόμο διευρυνόταν ο κύκλος των φυσικών και νομικών προσώπων που είχαν δικαίωμα να καταχωρήσουν προσφυγή στο Ανώτατο για πράξεις της διοίκησης. Ωστόσο, όπως επεσήμανε ενώπιον του Ανωτάτου ο Γενικός Εισαγγελέας, κ. Πέτρος Κληρίδης, αγορεύοντας για στήριξη της αναφοράς του Προέδρου, η ερμηνευτική διάταξη στο Νόμο για το «έννομο συμφέρον» προσκρούει στο Σύνταγμα.
Διάκριση εξουσιών
Η ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου, με απόφαση την οποία εξέδωσε ο πρόεδρος του Σώματος, κ. Πέτρος Αρτέμης, υπέδειξε ότι στο Σύνταγμά μας «υπάρχει συνταγματικά καθιερωμένη Διάκριση των Εξουσιών μεταξύ της Νομοθετικής Εξουσίας και της Δικαστικής Εξουσίας στη Δημοκρατία μας και η περί ης ο λόγος διάκριση των δύο Εξουσιών». Επιπλέον, τονίστηκε ότι «η ερμηνεία των νόμων -και αυτό συμπεριλαμβάνει το Σύνταγμα και τα νομοθετήματα- είναι ως εκ της φύσεώς της δικαστική λειτουργία και αναγνωρίστηκε ως τέτοια από το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο. Επομένως, οποιαδήποτε προσπάθεια από τη νομοθετική εξουσία να ερμηνεύσει τους δικούς της νόμους είναι αντισυνταγματική, λόγω έλλειψης εξουσίας να το πράξει».
Με αυτά τα δεδομένα και των νομολογημένων αρχών η ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου αποφάνθηκε ότι «η Βουλή των Αντιπροσώπων, με τη ψήφιση του επίδικου Νόμου, έχει εκφύγει της αρμοδιότητάς της με το να ερμηνεύει συνταγματικές πρόνοιες, όπως η έννοια του «έννομου συμφέροντος», όπως αυτή καθορίζεται στο Άρθρο 146 του Συντάγματος και όπως έχει ερμηνευθεί από τη νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου». Επιπλέον, το Ανώτατο έκρινε σκόπιμο να παρατηρήσει πως η εισήγηση από πλευράς του δικηγόρου της Βουλής ότι «ο επίδικος Νόμος απλώς κωδικοποιεί τη νομολογία», ουδόλως ευσταθεί. Αντίθετα διαπιστώθηκε ότι «με τον επίδικο Νόμο έγινε μια απόπειρα διεύρυνσης του όρου ?έννομο συμφέρον?». Αποτέλεσμα ήταν να κηρυχθεί αντισυνταγματικός ο Νόμος «καθόσον οι πρόνοιές του παραβιάζουν τη συνταγματικά καθιερωμένη αρχή της Διάκρισης των Εξουσιών».
No comments:
Post a Comment